Jestem chora na chorobę afektywną dwubiegunową i anoreksję. Zostałam zdiagnozowana po raz pierwszy w 2020 roku z anoreksją. Zaczęło się niewinnie. Chciałam schudnąć. W zdrowy sposób. Nigdy nie chciałam być “anorektyczką”. Szybko wciągnęłam się w odchudzanie. Polubiłam sam proces liczenia kalorii i chudnięcia. Uwielbiałam patrzeć na wagę, która spada. Kochałam to uczucie kontroli, której tak bardzo mi brakowało. Ważyłam w najgorszym momencie 38 kg przy wzroście 168cm. Z jednej strony osiągnęłam swój cel, z drugiej obsesja na punkcie kalorii nie dawała mi spokoju. W lustrze widziałam siebie jako osobę otyłą. Dzisiaj zastanawiam się, co było nie tak z moimi oczami, że WIDZIAŁAM FIZYCZNIE siebie grubą, będąc na skraju życia i śmierci. Pogrążyło mnie to w depresji. Rozpoczęłam leczenie pod wpływem rodziców. Miałam 16 lat. Nie chciałam żyć. Dostałam antydepresanty. Pomagały mi do pewnego momentu. W lutym 2022 roku doszłam do prawidłowej wagi. Pojawiły się kolejne problemy. Odstawiłam leki, po czym wpadłam w manię. Mania to utrzymujący się kilka tygodni stan podwyższonego nastroju. Nie byłam sobą. Straciłam kontakt z otoczeniem. Nie spałam, mówiłam szybko, miałam 100 pomysłów na minutę. Wydałam mnóstwo pieniędzy, żeby zmienić swój image w Britney Spears. Potrafiłam ubrać się w tak wyzywający sposób, że niejednokrotnie zostałam opluta. Nie miałam wstydu. W pewnym momencie myślałam nawet, że jestem lesbijką. Spotykałam się z różnymi kobietami. Po manii zawsze następuje depresja. Spadek nastroju bardzo mnie dobił. Uświadomiłam sobie, co zrobiłam. Miałam przeczucie, że zostanę ukarana. Pierwszy raz sięgnęłam po żyletkę. Nie miałam siły żyć. Nie byłam sobą. Z resztą sama nie wiem która ja to JA. Okresy manii i depresji przewijały się jeszcze kilka razy. Raz brałam leki a raz przerywałam leczenie z bezsilności wobec skutków ubocznych leków. Obecnie przyjmuję 4 różne leki. Zarówno manii jak i depresji nie doświadczam.